Als op 11 september 2001 twee vliegtuigen zich de Twin Towers inboren, is de ontzetting in heel de wereld groot. Nadat ik van de eerste schr...
Als op 11 september 2001 twee vliegtuigen zich de Twin Towers inboren, is de ontzetting in heel de wereld groot. Nadat ik van de eerste schrik bekomen ben, denk ik meteen aan mijn aanstaande trip.
22 oktober 2001 staat immers een reisje naar New York op het programma. Het levert me een bijzondere ontmoeting met Rudolph Guiliani en de New York Yankees op.
De eerste week van september had ik een vakantie geboekt naar New York. 9-11 maakte die vakantie, een kleine maand na de aanslagen, bijzonder beladen. Met een vreemder gevoel ben ik nooit meer in een vliegtuig gestapt.
Rook en zwavel
De rook hangt nog boven New York als we via JFK landen. De hele week loop ik met een raar gevoel rond in de Big Apple. Alles ademt nog de gevolgen van de ramp uit. Militairen lopen met zwaar geschut over de luchthaven. Brandweerwagens met grote Amerikaanse vlaggen rijden af en aan. Ground Zero staat nog gewoon in brand. En in de week dat ik er ben worden er massaal anthrax-brieven afgeleverd bij overheidsinstanties.
Indringer
Even heb ik het gevoel een indringer te zijn. Maar de New Yorkers beschikken over een opmerkelijke veerkracht; “Good You’re back” krijgen we overal te horen.
Op die 26e is er veel rumoer rondom het stadhuis van New York. Alle Tv-stations hebben zich verzameld met hun karakteristieke “vans”. Ik besluit te gaan kijken wat er aan de hand is. Nadat ik twee metaal detectors ben gepasseerd, gefouilleerd ben en me gelegitimeerd heb, sta ik op het plein voor het stadhuis. Er staan enkele honderden mensen. Op de achtergrond zijn brandweerauto’s uit Queens en de Bronx neergezet.
Podium
Op mijn gemak loop ik naar de rand van het podium. Ik vraag een Amerikaan waar ik hier beland ben. Het blijkt dat de New York Yankees gehuldigd worden. En ze worden gehuldigd door de op dat moment meest beroemde burgemeester van de wereld; Rudolph Giuliani.
Het is een doordeweekse dag en echt druk is het er niet. Ik kan na de veiligheidsmaatregelen zo doorlopen naar voren. Ik kan het podium aanraken.
En zo sta ik later op nog twee meter van Major Guiliani en de complete Yankees-selectie. De man die de afgelopen weken constant op tv was, staat zo dichtbij dat ik- als ik wil- zijn schoenen kan aanraken.
Derk Jeter ,Chuck Knoblauch en alle andere Yankee-vedetten tonen hun respect aan de brandweermannen van Queens en de Bronx. Ik voel het verdriet, maar ook het positivisme en de kracht weer op te staan te verder te gaan. Het is een bijzondere ontmoeting op een bijzondere plaats.
22 oktober 2001 staat immers een reisje naar New York op het programma. Het levert me een bijzondere ontmoeting met Rudolph Guiliani en de New York Yankees op.
De eerste week van september had ik een vakantie geboekt naar New York. 9-11 maakte die vakantie, een kleine maand na de aanslagen, bijzonder beladen. Met een vreemder gevoel ben ik nooit meer in een vliegtuig gestapt.
Rook en zwavel
De rook hangt nog boven New York als we via JFK landen. De hele week loop ik met een raar gevoel rond in de Big Apple. Alles ademt nog de gevolgen van de ramp uit. Militairen lopen met zwaar geschut over de luchthaven. Brandweerwagens met grote Amerikaanse vlaggen rijden af en aan. Ground Zero staat nog gewoon in brand. En in de week dat ik er ben worden er massaal anthrax-brieven afgeleverd bij overheidsinstanties.
Indringer
Even heb ik het gevoel een indringer te zijn. Maar de New Yorkers beschikken over een opmerkelijke veerkracht; “Good You’re back” krijgen we overal te horen.
Op die 26e is er veel rumoer rondom het stadhuis van New York. Alle Tv-stations hebben zich verzameld met hun karakteristieke “vans”. Ik besluit te gaan kijken wat er aan de hand is. Nadat ik twee metaal detectors ben gepasseerd, gefouilleerd ben en me gelegitimeerd heb, sta ik op het plein voor het stadhuis. Er staan enkele honderden mensen. Op de achtergrond zijn brandweerauto’s uit Queens en de Bronx neergezet.
Podium
Op mijn gemak loop ik naar de rand van het podium. Ik vraag een Amerikaan waar ik hier beland ben. Het blijkt dat de New York Yankees gehuldigd worden. En ze worden gehuldigd door de op dat moment meest beroemde burgemeester van de wereld; Rudolph Giuliani.
Het is een doordeweekse dag en echt druk is het er niet. Ik kan na de veiligheidsmaatregelen zo doorlopen naar voren. Ik kan het podium aanraken.
En zo sta ik later op nog twee meter van Major Guiliani en de complete Yankees-selectie. De man die de afgelopen weken constant op tv was, staat zo dichtbij dat ik- als ik wil- zijn schoenen kan aanraken.
Derk Jeter ,Chuck Knoblauch en alle andere Yankee-vedetten tonen hun respect aan de brandweermannen van Queens en de Bronx. Ik voel het verdriet, maar ook het positivisme en de kracht weer op te staan te verder te gaan. Het is een bijzondere ontmoeting op een bijzondere plaats.
COMMENTS